Dinsdag 10 februari 2015

Erik Bünger, A lecture on Schizophonia, 2009 & The third man, 2010

in plaats van de eerder aangekondigde première van Els Dietvorst, The Rabbit and the Teasel, 2013

Met dit programma slaan Argos, Bildnis en Cinema Rio de handen in elkaar met een selectie kunstenaarsfilms. Vier dinsdagavonden krijgen we een unieke blik op bewegende kunst in een intiem kader.

Aanvankelijk wilden we graag de film The Rabbit and the Teasel van Els Dietvorst tonen maar dankzij - of ondanks - de selectie voor het festival VISIONS DU REEL in Nyon, dienen we de wereldpremière aan hen te laten.

In de plaats komen twee films van Erik Bünger én een verrassing ter plaatse...

De Zweedse kunstenaar, componist, muzikant en schrijver Erik Bünger (°1976) plaatst in zijn performances, installaties, films en internetprojecten bestaande beelden en media voortdurend in een ander perspectief. Op die manier plaatst hij gebeurtenissen, beelden en personages die tot ons collectief geheugen behoren in een verrassend daglicht en legt hij, voorheen onzichtbare, verbanden. Hiermee geeft hij niet alleen een impliciete kritiek op onze beeldcultuur zelf, maar ook op hoe wij als kijker met beeld en geluid omgaan. Klank en muziek vormen niet zelden het uitgangspunt van zijn kunstwerken.

A lecture on Schizophonia (2009)

In A lecture on Schizophonia gebruikt Bünger onder meer beelden van Woody Allen, songs van Nat King Cole en Frank Sinatra en speeches van Barack Obama om te tonen wat kan gebeuren als de opname een eigen leven begint te leiden en los komt te staan van de oorspronkelijke context. De film is een narratief opgebouwde ontdekkingsreis doorheen onze cultuurgeschiedenis, van de allereerste opname van de menselijke stem tot de boodschapjes die we inspreken op onze voice-mail, van bijbelcitaten tot teruggevonden fragmenten uit The exorcist (1973), waarbij werkelijkheid, suggestie en illusie door elkaar heen lopen.

The third man (2010)

The third man is uiteraard gebaseerd op de legendarische film met de gelijknamige titel van regisseur Carol Reed en scenarist Graham Greene uit 1949. Meer bepaald de melodie, die door Bünger verbonden is aan jeugdherinneringen staat in deze film centraal. Bünger gaat op zoek naar de verschillende gestaltes die deze vluchtige derde man aanneemt. We horen hem bewegen tussen de lamellen van de muziekdoos; we vinden hem terug in het extatische lichaam van Julie Andrews die zeven onschuldige kinderen transformeert in muzikale handpoppen, gereduceerd tot één enkele noot van de diatonische ladder; hij is het lied van een engel die met zijn veer geluidsgolven pent in het menselijke brein en hij is de stem van elke zwangere vrouw die haar weerloze foetus onderdompelt in een bad van klanken…

Voor wie later eens de film The Rabbit and the Teasel kan opsnorren of gaat bekijken, hier graag wat informatie:

Aanvankelijk drukte Els Dietvorst zich uit via sculptuur en installatiekunst. Maar met het richten van de focus op intermenselijke relaties en communicatie werden tekeningen en vooral video haar belangrijkste medium. Haar werken namen de vorm aan van jarenlange projecten waarin ze rechtstreeks met de sociale omgeving werkte.

In de film The Rabbit and the Teasel, integraal gedraaid op het Ierse platteland, verweven fictie en autobiografische elementen zich tot een lyrisch sprookje dat de toeschouwer meesleept in een universum van schoonheid, dood en verval.